| Braemar. Fotografia: Empar Sáez | 
TRISTESSE
Les ombres no es passegen només pels boscatges
davant els quals s'estén la prada d'asfòdels,
erren entre nosaltres i ja en les teves
abraçades quan encara et bressa el somni.
Què és la carn... de roses i d'espines,
què és el pit..., de replecs i de vellut,
i què els cabells, les aixelles, els confosos
endinsaments, l'esguard tan abrandat:
Ho porta tot el temps d'ahir: els confidents d'abans
i també el temps d'ahir: quan deixes de besar-lo,
no en facis cas, tant els forts com els febles
encariments tenen també el seu terme.
Després novembre, solitud, tristesse,
tomba o bastó que portarà el baldat...
els cels no beneeixen i tan sols el xiprer,
l'arbre del dol, s'alça gran i immutable. 
Gottfried Benn, Aprèslude
Traducció de Feliu Formosa
Papers de Versàlia, 2025
***
Tristesse
Die Schatten wandeln nicht nur in den Hainen,
davor die Asphodelenwiese liegt,
sie wandeln unter uns und schon in deinen
Umarmungen, wenn noch der Traum dich wiegt.
Was ist das Fleisch – aus Rosen und aus Dornen,
was ist die Brust – aus Falten und aus Samt,
und was das Haar, die Achseln, die verworrnen
Vertiefungen, der Blick so heiß entflammt:
Es trägt das Einst: die früheren Vertrauten
und auch das Einst: wenn du es nicht mehr küßt,
hör garnicht hin, die leisen und die lauten
Beteuerungen haben ihre Frist.
Und dann November, Einsamkeit, Tristesse,
Grab oder Stock, der den Gelähmten trägt –
die Himmel segnen nicht, nur die Zypresse,
der Trauerbaum, steht groß und unbewegt.
Gottfried Benn (Aprèslude, 1955)
 
 
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada